Wees proactief en stel niets (te lang) uit

De Dalai Lama zei ooit over ons (hij is ook zij): Hij leeft alsof hij nooit zal sterven, en dan sterft hij zonder ooit echt geleefd te hebben. Heftige woorden van de beste man. De vraag hierbij is uiteraard wat echt leven precies is. Gewoontevorming waardoor je herhalingen creëert, helpt in ieder geval niet. Wel bij het dagelijkse tandenpoetsen en andere gezonde rituelen, maar echt tot leven kom je er niet mee.

Alsof hij nooit zal sterven is vooral een mindset. Leven en dood zijn hierbij onlosmakelijk met elkaar verbonden. Meestal denken we dan aan onze fysieke dood, maar je kunt het veel breder zien als het opkomen en weer verdwijnen van gedachten, emoties, bewegingen en activiteiten. Of als de geboorte van een relatie en de dood zodra je het ‘uitmaakt’ of gaat scheiden. Wel heftig om het zo uit te drukken, maar je kunt er zo naar kijken.

Je kunt leven en dood ook zien als de ultieme strijd: dood of de gladiolen. De dood is hierbij het einde van je kunnen, waarbij je verslagen wordt door iemand anders. Extra pijnlijk. Je kunt ook sterven in het wiel. Mooie wieleruitdrukking. De wielersport zit er vol mee. Strijdend ten onder gaan is ook zo’n mooie dramatische uitdrukking. Dat degene die ten onder gaat gewoon blijft ademhalen is iets waar we blind vanuit gaan. Hoewel je het met wielrennen nooit weet.

Ricardo Semler, de bekende ondernemer uit Brazilië, beeld zich ieder kwartaal in dat hij nog 3 maanden te leven heeft om vervolgens vanuit dat besef echt te leven. Mijn inspiratiebron is tegenwoordig mijn vader. Of beter gezegd, de ziekte die hij heeft: Alzheimer.

Geen vrolijke inspiratiebron, maar sinds hij niet meer thuis woont zie ik regelmatig hoe je leven ook kan eindigen. Een leven waarbij hele simpele dingen ineens heel moeilijk zijn. Bijvoorbeeld je pyjama als pyjama herkennen en vervolgens aandoen, waarbij je dan eerst de kleding die je al aanhad uitdoet. Iedere dag weer een uitdaging voor hem. Je bent met deze ziekte voortdurend alles kwijt en verliest grip op de tijd en de dingen om je heen. Daarmee verlies je ook de mogelijkheden die we hebben om van iedere dag iets moois te maken. En dat is meteen ook het confronterende element: we doen veel te weinig met de mogelijkheden die we nu hebben.

We laten allemaal (te) veel plannen en wensen varen, druk als we zijn met wat we iedere dag moeten, wat vaak verbazingwekkend veel overeenkomsten heeft met wat we gisteren en eergisteren deden. Stephen Covey moedigt ons aan om minder reactief te zijn en om proactief je leven te leiden waarbij je vooropstelt wat voor jou echt belangrijk is. Als je dat kunt verbinden met wat voor anderen belangrijk is, dan sta je aan het begin van een geweldig nieuw avontuur.

Goed om hierbij aan te geven, alles doen waar je maar zin in hebt is niet echt het idee hierbij. Wel ruimte maken voor de dingen die er echt toe doen. En dan op zo’n manier dat je echt leeft. Ergens weten we allemaal wat dat is.

Christiaan Warger