Wandelen met de horizon

Een vriendin van mij vertelde me over een woestijnexpeditie die de schrijver Paolo Coelho ooit maakte met zijn vrouw. Hij schreef er het boekje De beschermengel over. Tijdens de expeditie werden de deelnemers uitgenodigd om de horizon in het vizier te houden. Dus om met de horizon te wandelen. Zo lopen door de woestijn maakte grote indruk.

Toen ik dit hoorde realiseerde ik mij meteen dat onze aandacht vaak bij de dingen dichtbij is. Ook tijdens wandelingen kijk ik veel naar het pad voor me, het mos in het bos, naar de dichtstbijzijnde bomen. Hoofdzakelijk alles wat dichtbij is dus. Hiermee hou je je wereld echter ook klein en dichtbij realiseerde ik mij. Het is wel overzichtelijk, maar dat is het dan ook.

Als je loopt met het besef van de hele ruimte om je heen, tot het heelal en zo ver als je kunt kijken in het bos, dan word je wereld ineens heel groot en ruimtelijk en als je naar de hemel kijkt zelfs onbegrensd. Maar dat laatste is meer theorie, want je ziet vooral de kleur van de hemel; heel ver weg. Dat wel. Hoe dan ook, het is heerlijk en heel ontspannend om in deze immense ruimte te wandelen. En dat werkt psychisch ook door.

De komende tijd ga ik mezelf verder oefenen in het vergroten van de ruimte waarin ik fiets, wandel en leef, wat in feite je leefruimte is. Ruimte is namelijk ook (en misschien wel hoofdzakelijk) een ervaring en beleving die misschien wel meer bepaalt dan we ons bewust zijn.

Mijn suggesties voor je volgende wandeling:

• Kijk bij de start goed om je heen en probeer zo ver mogelijk te kijken
• Herhaal dit tijdens het wandelen en sta af en toe even stil om heel bewust de ruimte om je heen in je op te nemen
• Kijk voordat je terug naar huis gaat nog even goed om je heen en schrijf je ervaringen op

Ik wens je bijzondere wandelingen toe!

Groet Christiaan