Op pad met Barbara Witsiers

Op je 40ste doen wat je op je 10e al wilde

Vandaag wandel ik met Barbara. We kennen elkaar al heel lang, zijn zeer goed bevriend en hebben altijd hele mooie, wezenlijke gesprekken tijdens heerlijke wandelingen op de heide bij Bussum. Zo lang ik haar ken delen we iets heel belangrijks met elkaar. Iets dat we altijd herkenden in elkaar. En dat zit in ‘het zoekende’ zijn. Nou is dat eigen aan de mens, ergens zijn we allemaal (een beetje) dwalend en op zoek naar iets. De een wel meer dan de ander. En sommige mensen zijn overduidelijk niet actief op zoek, wat dan niet altijd wil zeggen dat ze gevonden hebben wat ze ooit zochten. Maar sommige dingen moet je wel zien te vinden.

Barbara en ik zochten vele jaren naar onze rol en plek in de maatschappij. En Barbara heeft die enkele jaren geleden gevonden. De club van anonieme zoekers is dus een lid kwijt. Maar minder leden is gelukkig, heel ongewoon in onze samenleving, juist het hoofddoel van deze club. Dus is het tijd voor een feestje en een terugblik.

Toen Barbara 10 jaar oud was en een broertje kreeg wist ze het: ik wil vroedvrouw worden. De jaren daarna was dat ook haar antwoord op de vraag wat ze later wilde worden. Tot een moeder van een vriendinnetje haar wees op de verantwoordelijkheid en zwaarte van het beroep. Oeps. Barbara wilde toch geen vroedvrouw meer worden.

Na haar eindexamen en een tussenjaar in Spanje besloot ze na lang wikken en wegen psychologie te gaan studeren. Een interessante tijd volgde. Ook na haar studie. Ze deed van alles, verdiepte zich onder andere in Deep Democracy en Appreciative Inquiry, maar het antwoord op de vraag wat ze wilde worden had ze nog steeds niet.

Vele jaren leidde ze een soort van zwervend bestaan in de wereld van onderwijs, zorg en openbaar bestuur en regelmatig kwam ze in een begeleidende rol op plekken waar wezenlijke gesprekken worden gevoerd. Tot verloskunde weer op haar pad kwam. Op een avond in Drenthe sloeg het helder weten van het meisje van 10 jaar weer in als donderslag bij heldere hemel. Daarna wist ze het weer: ik wil vroedvrouw worden.

Met een jong gezin en plannen voor een koophuis niet het makkelijkste besluit. Helaas voor velen zelfs de reden om hun diepe wensen in te slikken. Maar zij had de klokken horen luiden en stoppen was geen optie. Ze wilde dit echt en voor het eerst in haar volwassen leven nam ze een beslissing, ongeacht wat anderen daarvan vonden. Wel met ruimte voor haar man en ouders om er ook iets van te vinden, maar die besloten haar voluit te steunen. En dat maakt veel verschil als je daarna meerdere jaren gaat studeren in combinatie met de tropenjaren die volgen op de geboorte van een kindje. Ze hebben twee prachtige dochters die ook aandacht nodig hebben als jij morgen een toets hebt. Makkelijk was het dus zeker niet, maar de eindstreep heeft ze gehaald.

Inmiddels werkt ze alweer 2,5 jaar als verloskundige in een kleine praktijk waar ze helemaal op haar plek is. Alleen maar rozengeur en maneschijn is dat uiteraard niet. Dat bestaat alleen in fantasieverhalen. De werkelijkheid is rauwer en veel stappen gaan gepaard met vallen en opstaan. Maar als een diepe wil en verbondenheid achter dit alles staat, dan maakt dat een enorm verschil. En vaak genoeg zie je dat van alles dan op je pad komt. Precies op de momenten dat je het nodig hebt. Alsof de kosmos een handje meehelpt. En ook dat overkwam Barbara de afgelopen jaren meermaals.

Samen terugkijkend besef ik me ineens hoe prachtig haar leven zich heeft ontwikkeld al die jaren en hoe alle ervaringen, inzichten en kennis die ze opdeed nu fantastisch samenkomen in haar rol als verloskundige. Ze heeft gewoon een hele lange leerweg afgelegd voordat ze dit werk ging doen. ‘Heel lang’ alleen maar omdat het zo afwijkt van de voorgeschreven planning. Eerst naar school, dan aan het werk. Daardoor kun je alleen wel op je dertigste het gevoel hebben dat je niet goed bezig bent als je niet goed weet wat jouw rol is.

Niets is echter minder waar als je die planning laat vallen. Hoe mooi is het als je een flinke tijd overal en nergens op de wereld van alles hebt kunnen ontdekken om daarna te gaan doen wat je als 10 jarige al wist dat je wilde worden. Wat is het leven toch mooi.

Christiaan Warger